Het wordt tijd om op te staan,
nieuwe wegen in te slaan,
maar ik wil nog steeds niet gaan:
telkens vraag ik uitstel aan.
Ik ben nog steeds niet uitgedacht,
daarom is het dat ik wacht.
Ik verschuil mij in de nacht
en onttrek mij aan de jacht.
Zonder tegenzin of klacht
drijf ik hulpeloos en zacht
rond in wezenloos vergaan
en kom nooit ergens aan.
Ik ben hetzelfde als de maan
die niet weet van zijn bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten