Hoe komt het toch dat ik, verstrikt
in mijn angsten en ideeen,
door het nietsdoen wordt verkwikt,
meer nog dan door duizend zeeen?
Zou het zijn omdat ik zie
de cascade van't verleden
samen met zijn evenknie:
dat wat nog niet is vegleden
en wat allemaal gaat komen,
onsubstantieel als dromen?
Heden, toekomst en verleden
roep ik zelf op door mijn schreden.
Zo vormt dit geloof in de drie tijden
steeds een bedding voor mijn lijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten