vrijdag 14 oktober 2011

Voorbij.

Na lange reis en woest debat
loop ik op het laatste wad
en voor mij deint de wijde zee.
Mijn gedachten deinen mee
totdat ook zij gaan rusten
en vervliegen als de kusten.
Er wordt niets meer verbeeld
waardoor het snel verveelt
om hier te blijven staan
maar ook dat zal over gaan.

Dan dwarrelen de klachten
en verzinkt het smachten
in violette nachten
voorbij het laatste wachten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten