Voor velen ben ik een object
en gedeeltelijk ook voor mezelf
als ik mijn lichaam welf
dat zich op bed uitstrekt.
Ik zie mijzelf vast omlijnd
op foto's en in ruiten.
Zo word ik doorgeseind,
maar altijd weer van buiten.
Wie ben ik dan van binnen?
Ik vind daar geen beginnen.
Slechts eindeloze zinnen
die de zin ontginnen
van iets dat zich onttrekt
zelfs als het zich op bed uitstrekt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten