Ik word grijs en oud,
en mijn ledematen koud,
aan alle kanten meer gebrekkig
en beangst en vrekkig.
Maar ik zou het moeten weten:
ben ik soms vergeten
dat lijf en goed vergank'lijk zijn?
Wat maal ik dan om pijn?
Dit malen zelf is trouwens falen
van enige bestendigheid.
Er is een onophoudelijk betalen
waarmee'k me van mijn schulden kwijt
die altijd weer opnieuw aangroeien
want jeugd en leven blijven boeien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten