Ik keer op mijn schreden terug,
zie dan weer dezelfde brug
die ik zag toen ik hier kwam
en zijn beeld in mij opnam.
Hij heeft weer dezelfde rug
die zich buigt om de rivier
die zich buitelend en vlug
neerslaat op de stenen hier
en daar zie ik opnieuw de toren
die zich opheft boven't koren.
Net als uren vantevoren
schuiven wolken naar behoren
en verklappen het geheim:
deze wereld is een rijm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten