Twee lijnen die elk ander snijden
vormen op dat moment een kruis
maar als zij van elkaar gaan scheiden
dan blijkt ineens dat per abuis
ik dacht dat het een voorwerp was
zo stevig als een huis
in plaats van maar wat halmen gras
die golven met hun ruis.
Die kunnen aan elkaar gaan klitten
tot vormen die ik ken.
Een ander ziet mij ook zo zitten
maar ik? Ik weet niet of ik ben.
Hoe diep ik ook in mij blijf spitten
ik vind niet wie beweegt mijn pen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten