Er is nog altijd wel weer wat
waarmee ik vul het zwarte gat
dat helaas onvulbaar is
en daardoor voel ik steeds gemis
zodra ik even niets meer doe
en dek dan snel mijn ogen toe.
Ik kom er telkens weer op uit
als ik verschoten heb mijn kruit
en is gaan liggen het geluid.
Dan merk ik dat zich iets ontsluit
dat dichterbij is dan mijn huid.
Het is een bodemloze schuit
waaraan ik nooit heb kunnen wennen
want zijn wand kan ik niet kennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten