Welke kant ik maar op kijk,
het is altijd naar het midden
van een eeuwig koninkrijk
waar ik niet om hoef te bidden.
Om het even wat ik zie
is er ook periferie
die meteen spontaan ontstaat
zonder manco of hyaat.
Zo blijf ik dus in een bol
of ik nu stil blijf staan of hol,
vloeibaar word of veeleer stol
of ontledigd ben of vol,
doelloos door de ruimte tol
of ga vallen uit mijn rol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten