Ik heb mijn vrienden laten gaan,
kocht daarmee mijn eenzaamheid.
Ik kom op mijzelf te staan,
zonder ouders, zonder meid.
Daardoor ben ik vrij van strijd
en ik merk nu dat ik glijd
door de mazen van de tijd
in een glooiing zacht en wijd.
Er is niets dat ik verover
want mijn pogen geeft zich over.
Wat ik zie is overal
en draagt zorg dat ik verval.
Dingen dansen in het rond
waar ik eerst nog weerstand vond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten