Dit leven dat ik met mij draag heb ik om niet ontvangen.
Ik kreeg het zomaar, zonder vraag, maar nu voel ik verlangen
om 't mee te nemen over zee alsof het een scheepje is
dat ik graag behoeden wil voor draaikolk en benauwenis.
Ik zet daarom mijn zeilen uit maar laat ze tijdig zakken
want soms steekt er een stormwind op en die mag mij niet pakken
of als het bootje water maakt dan moet ik snel gaan hozen
en heb ik geen gelegenheid om ijdel te verpozen.
Zo blijf ik altijd bezig, op weg naar 't vaste land.
Al ben ik op het water, er is toch kans op brand
en ik moet er bedacht op zijn dat mijn kiel kan scheuren.
Dat zou een grote rampspoed zijn en reden om te treuren
want onzichtbaar, onder water, als een scherpe rots,
kan daar toch verborgen zijn een heimelijke trots.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten