Ik bekijk nu mijn gedachten
want dat kan mijn leed verzachten.
Ik hoef ze niet eens te stuiten
want ik sta er immers buiten.
Maar ook dit is wat ik denk
en daarmee het leven schenk.
En ook dit alweer opnieuw,
als een standbeeld dat ik hieuw.
Zo gaat het maar altijd door,
niets erna en niets ervoor,
als een schrijven in het water,
nimmer vroeger, nimmer later.
Dat wat voor mij nu verschijnt
is wat ook tegelijk verdwijnt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten