Op mijn bed lag je, omzoomd
door een lelie, blank als sneeuw,
als de manen van een leeuw,
en het leek alsof jouw schreeuw
langer duurde dan een eeuw
en ons vlees stond strak gebold
door een kracht van duizend volt
toen jij gans met mij versmolt
in een tel, totaal gestold
want de tijd, die anders holt,
had zichzelf geheel ontrold
in een ruimte zonder grond
waarin scheiding niet bestond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten