Als ik nummer een wil zijn
lijk ik wel wat op een plein
met daarop een monument
dat maar een signaal uitzendt:
kom hierheen, bevredig mij,
liefst laat ik je nooit meer vrij.
Allen spoeden ijlings heen
op de klank van dit signaal
en ik blijf geheel alleen
achter in een lege zaal,
onberoerd van top tot teen.
Was dit nu mijn ideaal?
Neen, nu klaag ik steen en been
terwijl ik hartgrondig baal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten