Soms denk ik dat ik ga bezwijken
onder een te zware last
die ik niet meer kan ontwijken
als berouw, hoog opgetast.
Ik zet koers naar laag're rijken
want geluk is ongepast.
Het moet wel verzonnen lijken
dat de maan ooit nog eens wast.
Langzaam valt de duisternis,
elke weg wordt hindernis,
pomerol wordt paardenpis
en ik word ommuurd door Dis
tot een felle bliksemschicht
de eclips vervangt door licht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten