Het grijze licht is onbestemd,
ik weet niet waar mijn geest heen zwemt,
roekeloos en ongeremd,
terwijl mijn hand een knie omklemt.
Dus wil ik mij ontspannen.
Als water uit de kannen
laat ik mijn denken lopen
en doe mijn hand maar open.
Er valt niet veel te doen.
De middag blijkt een zoen,
eenvoudig als een schoen,
op maat gemaakt en teder,
van onbelemmerd leder
strelend met zijn veder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten