Ik raak geleidelijk bedolven
onder hoge golven.
Zij rollen alsmaar af en aan,
voortgetrokken door de maan.
Die wijkt nimmer van zijn baan
en blijft nergens staan.
Alles gaat steeds maar voorbij
en er is geen rust voor mij.
Ik vraag mij af hoe ik dit weet.
't Zou kunnen zijn dat ik vergeet
dat als ik dingen zie bewegen
er iets moet zijn, daaraan ontstegen.
Dit is dit weten zelf
waaruit ik mijzelf opdelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten