Soms komt het voor dat ik vergeet
wat ik had willen zeggen.
Dan is het net alsof een kleed
zich op het intellect kwam leggen
en zoek ik naarstig naar een spleet
waardoor ik het op kan dreggen.
Er zijn gedachten bij de vleet
die wat ik weet omheggen
en ik kan er niet meer bij:
wat ik weet blijft vrij van mij.
En dan is het er toch weer.
Dit herhaalt zich keer op keer.
Op dit eigenste moment
is er veel dat mij niet kent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten