Hoe zou het nu toch komen
dat ik gepakt word door mijn dromen?
Het is toch duidelijk genoeg:
ik heb de dood slechts voor de boeg.
De rest is immers heel niet zeker
maar op een dag dan word ik bleker.
Ik blijf mij desondanks inspannen
om iets te maken van mijn plannen,
met hun fricties en hun pijn,
die weldra vervlogen zijn.
Alles koerst af op de dood:
waarom staat dit niet levensgroot
elke dag voor in de krant?
Nu ja, hiervoor bestaat geen klant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten