Mijn geven
is slechts weven
van illusie:
een gebarenspel.
Zoals ik het nu zie
is het een bel
of parodie
op hartelijkheid.
Ik ben vaak niet bereid
mezelf erbij te doen
maar scheid
me van mijn zoen.
Opdat ik kan getuigen
weiger ik te buigen.
Zo heb ik mij behouden,
verstrikt in donk're wouden,
en gaapt opnieuw de afgrond.
Dan is de cirkel rond.
Nieuwe rondes, nieuwe kansen.
Er zit niets anders op dan dansen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten