Soms bekruipt mij het gevoel
dat ik mis het levensdoel:
namelijk uniek te zijn,
in het groot of in het klein.
Dan maak ik mij ongerust
en als kaper op de kust
dreigt dan de vergetelheid
die mij uit het leven snijdt.
Maar die angst is overbodig
en veranderen onnodig:
ik word steeds meteen herkend
want mijn neus blijft consequent
iets te veel naar boven staan
en mijn kruin lijkt op de maan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten