Ik val neer en sla een flater
maar ook dat is maar als water
dat blijft vallen in een meer,
zich vermengend, telkens weer,
met het schuimende geklater
van het water van weleer
en dan kan ik niet meer scheiden
eigen van een anders lijden.
Ik vergeet dan alle tijden
dat ik ooit gescheiden was,
hoef blamage niet te mijden
want los op in ene plas.
Met wie mij nog denkt te leiden
loop ik schijnbaar in de pas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten