Ik zie mij vandaag weerkaatst,
steeds tot nu toe voor het laatst,
in een spiegel of een ruit
en ik hoor vakk een geluid
dat ik opvat als mijn stem.
Deze input zet mij klem
en dringt de gedachte op
dat ik altijd maar nonstop
huid en haar en nagels ben
als de grond waarop ik ren.
Ben ik zo geen evenknie
van de wereld die ik zie?
Dan ben ik het spiegelbeeld
van reflectie, onverdeeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten