's Avonds laat, op weg naar huis,
trekt mij naar omlaag de aarde
alsof ik als regen druis
omdat Bacchus mij verzwaarde.
De verleiding is zeer groot
om ter plekke in haar schoot
te gaan liggen waar ik loop,
rustig en verschoond van hoop,
om in haar zo op te gaan
dat ik niet meer zal bestaan.
Deze zwaarte is funest
dus doe ik nog wel mijn best
niet te vallen in dit nest
maar mijn slaap doet snel de rest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten