Onbevlekt.

Waarom schrijf ik toch steeds toe? Word ik dit nu nooit eens moe? Ik zie haren en wat vlees waarin ik als teken lees dat mijn kat zich alsmaar wast, mij op dit vertoon vergast en vanaf de boekenkast hangt zijn staart neer als een kwast. Ik haal er van alles bij maar het schouwspel zelf blijft vrij van mijn denken en mijn woorden die als evenveel akkoorden vergezellen wat gebeurt, stil en zuiver, onbesmeurd.