Laten gaan.

Waarom zou ik mij bedriegen? Ik zit almaar door te wiegen, heb in feite nimmer rust en ik ben mij wel bedwust dat ik dit niet toe kan schrijven aan omstanders die mij drijven want ik heb mij teruggetrokken achter heiningen en stokken. Ben ik nu zo onverschrokken dat ik nalaat voort te sjokken maar blijf staan op eigen kust, op de afloop niet gerust? Grote twijfel grijpt mij aan. Grondeloos blijkt mijn bestaan. Alle wanen laat ik gaan, evenals de zon en maan.