Een rivier van veel gedachten
stroomt vanzelf door mij heen.
Ik hoef nooit op hen te wachten
want ook wachten is er een.
Maar ik zie niet dat ik zie,
ook al kijk ik naar mijn knie.
Het kan zijn dat ik slechts denk
dat ik daaraan aandacht schenk
want ook ik ben een gedachte
en tot zien niet eens bij machte.
Wie ziet dan de dingen wel?
Hierop komt het antwoord snel:
Het zijn de appels van de dennen
die alreeds zichzelve kennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten