Eenzaam, stil en stoer,
sta ik op een vloer
die gemaakt is van graniet.
Niemand die mij ziet.
Ik stond hier al vele malen
en zal het ook nog wel herhalen
maar heb de steentjes nooit geteld
die, gevat in het cement,
voor mijn oog zijn opgeweld
in dit eeuwige moment.
Ik heb hiervoor geen tijd van leven
en besef, als ik zal sneven,
dat ik hier was maar even,
vluchtig als een zweven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten