Te vaak ben ik vestrikt en voel ik mij verward,
gevangen in een net van regels en conventies
of verstard met een bevroren hart
gedreven en beheerst door allerlei pretenties
waaraan ik klamp, alsof ik bang ben voor een ramp,
en loop daardoor tegen de lamp
van feiten die de lompheid tonen
van gestes waarin angsten wonen.
Het wordt dus tijd voor minder praats,
een pasje vaker op de plaats.
Als een tak zijn, dor en koud,
gebroken in het stille woud.
Of als een vervlogen uur
of een steen slechts in de muur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten