Ineens ben ik ontwaakt na enk'le donk're uren
en lig verbouwereerd te kijken naar de muren
die ik niet meer ken. Het zijn nu vreemde buren
die zwijgend mij omringen en mij naar buiten sturen.
Daar voel ik mij ontheemd en van mijzelf vervreemd.
Als een afgebroken tak lig ik in het wijde wak
van een verloren tijd die geeft noch neemt,
mij meevoert naar een wijdsheid zonder dak.
Hier schuiven sterren door de wolken
die met hun waas het zwerk bevolken
zonder rol om te vertolken.
Dieper dan het diepste zwart
gaapt daarachter ruimte zachter dan een hart
massief en toch onvindbaar, ledig en ontward.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten