Welke weg ik ook maar koos
ik ben volkomen machteloos
tegen het stromen van de tijd
die alsmaar door mijn vingers glijdt.
Elke tel die maar verstrijkt
helpt dat mijn einde mij bereikt:
daarachter ligt oneindigheid
van jaren zonder onderscheid.
De zon zal daarin doven
waardoor de hoge hemelhoven
er niet meer zullen zijn
noch sterrentooi of maneschijn.
Het is verbazingwekkend
dat ik hier lig, mij strekkend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten