Lichaam.

Mijn lichaam is het raam waardoor de wereld komt.
Toch is het vaak een naam die zijn eigen vorm weggomt.
Het lijkt wel heel vanzelfsprekend dat ik het heb
toch is het juist hierdoor dat ik mijzelf illusie schep.

Als ik het echt wil zoeken kan ik het nergens vinden.
Ik voel soms weefseldoeken en borrelende winden
en ook wel lust en pijnen. Mijn rillen volgt de lijnen
van mijn lijf en stijf wordt soms een deel als ik ertegen wrijf
maar als ik het vergeet kan het ook snel verdwijnen
waardoor ik over wat het is nog steeds in't ongewisse blijf.

Mijn rug, mijn keel, mijn achterhoofd heb ik nog nooit direkt gezien
om maar te zwijgen van mijn oog. Mijn vingers en mijn tenen tien:
ik kan ze wel bewegen maar weet niet eens hoe ik dat doe,
het is een trillen en een beven, gewichel met een roe.

Al kijk ik om mij heen zie ik de lichamen van anderen bewegen,
heerlijk verbeeld, aan misverstand ontstegen,
ofschoon ook daarvan altijd slechts een deel
tenzij het telkens alles is en daardoor onverwoestbaar heel.

Het mijne kan ik enkel maar vermoeden,
spookt rond in wasem waar probeersels woeden.