's Ochtends als de wekker gaat
weet ik niet altijd wie ik ben.
Ik heb die kennis niet paraat
waardoor ik mij nog niet vast pen.
Een moment ben ik nog vrij.
Ik ben dan zelfs niet eens van mij.
Herinneringen, van opzij,
staan nog in de rij
en ik ben als een blanke lei
of een eenzame vallei.
Maar dan geef ik weer gehoor
en ik volg opnieuw het spoor.
Ik val in een vertrouwde voor
en groepeer mij als een koor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten