Ik zet weer eens mijn fiets op slot
en zie niet hoeveel keer
ik dat zal blijven doen tot
dat ik weet: het gaat niet meer.
Ik heb dit al zo vaak gedaan
maar toch niet onbeperkt.
De klok blijft aldoor uren slaan,
de tijd stroomt ongemerkt.
Wij drijven constant door een goot
naar de wagenwijde dood
in een broze boot.
Eenmaal wordt die ons te groot.
Aan het eind van onze uren
kunnen wij die niet meer sturen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten