Als een rups spin ik mij in
en weef ik een cocon.
Ik heb het daarin naar mijn zin
en sluit mij af voor maan en zon.
Ik verroer verder geen vin
en ben gesloten als een ton.
Zo krijg ik een onderkin
en word ik langzaam dom.
Dan gaat er in mij iets leven
dat niet voort wil gaan met weven
maar de draden weg wil geven
om naar zonneschijn te streven.
Vrij en vlinder word ik beide.
Wat ik achterlaat is zijde!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten