Een opdracht kwam om niets te doen.
Het resultaat was opzienbarend.
Alles bleek een visioen.
Vrij verkeerden vis en arend.
Sluizen sprongen plotsklaps open,
wolken lieten licht bij bakken
stromen in de hemelwakken.
De dageraad was gouddoorlopen.
Nectar vloeide door de goten,
uit fantasie en lood ontsproten.
Op hun ranke poten vlogen
reeën rond met zachte ogen.
Stranden lagen kalm te blinken
in het zand om dan te zinken
in een lied dat aanzwol uit een land
dat oprees aan de overkant
vol marmer, vuur en minaretten
met torens slank als sigaretten
en met zeeën vol gedachten
glijdend door de twee geslachten.
Matrozen stonden daar te wachten,
lichtten 't anker zonder klachten,
waarop het scheepje broos
de weg naar witte verten koos
dansend in Pandora's doos.
Zelfs granaten met hun scherven
konden dit feest niet meer bederven
want wit en mistig als aluin
verpulverde tot stof het puin.
Totdat de opdracht werd vergeten.
Nu is't weer ploeteren en zweten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten