Hoe volmaakter het kunstwerk, hoe minder belangrijk de uitvoering wordt. Zo kan men ook in middelmatige reproducties nog steeds door de sublieme lijnvoering van Botticelli en Michelangelo in vervoering raken en blijft de viool adembenemend scheren tegen de achtergrond van het koorgewelf in het Sanctus van de Missa Solemnis.
De partituur is zichzelf genoeg en je zou zelfs kunnen denken dat Beethoven
zijn loopbaan eindigde als schilder!
Ook Shakespeare blijkt op papier nog dieper en rijker dan op het podium.
Omgekeerd is het zo dat de weergave belangrijker wordt naarmate de middelmatigheid van het kunstwerk toeneemt, waardoor het alsnog tot op zekere hoogte gered kan worden.
Hier kunnen acteur, dirigent en restaurateur hun hoogste eer behalen.
(Het mag geen verbazing wekken dat deze woorden komen uit de mond van iemand die nooit veel zin voor het praktische heeft gehad).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten