Ik sta altijd in de rij
want de dood komt naderbij.
Aan het eind wacht mij het graf
en dan ben ik terug bij af.
Hulpeloos en vogelvrij,
ben ik daardoor slechts als kaf.
Tenzij ik mij toch vergis
en dit het geval niet is.
Als ik zoek naar mijn begin
kan ik het nog steeds niet vinden.
Heeft dan het woord 'eind' wel zin
of is't vormloos als de winden?
In 't moment, een eeuwig 'even',
vind ik steeds alleen maar leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten