Telkens val ik terug in wanhoop
want ik zie over het hoofd
dat ik steeds weer uit het land loop
dat mj nochtans werd beloofd.
Dit is de vertrouwde aarde
die mij in dit leven draagt
en die hele steden aarde,
rotsen en spelonken schraagt.
Deze aarde heeft geen grenzen,
daarom ben ik nooit echt weg.
Ik kan springen als de gemzen,
lig dan weer waar ik mij leg,
en kan soms behoorlijk drenzen
als ik geloof wat ik dan zeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten