Telkens moet ik overleggen
wat ik eigenlijk wil zeggen.
Dan wordt mij de mond gesnoerd
omdat de wereld roept en koert.
Ik raak gaandeweg verstomd
en loop, in gezwets vermomd,
weliswaar een tijdje rond
maar mijn spreken heeft geen grond.
Daartoe zou ik moeten zwijgen
maar het ongeduld blijft hijgen
en een aantal woorden rijgen
die mij tot de lippen stijgen.
Ongewild en raak of mis
is het dat dan wat er is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten