Hij komt nabij, de wisse dood,
en legt de vergeefsheid bloot
van mijn angsten en mijn beven
en mijn haken naar dit leven.
Ik ben slechts een broze boot
en moet dra mijn zeilen reven.
Ik zal zinken in de goot
en dan nergens zijn gebleven.
Zonder uitstel, slag of stoot,
blijft er niets om aan te kleven.
Heel mijn trotse dadenvloot
was er, achteraf, maar even.
Er liggen stenen in de sloot
waar zojuist nog bloemen dreven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten