Vreemd toch dat er nevel was,
zo mistig wit als troebel glas,
waar nu hoge bergen zijn
gescheiden door een diepe pas.
Atomen zijn ongeloof'lijk klein
maar vormen zich tot gras
totdat dit er niet meer zal zijn
en teruggebracht tot gas.
De dingen gaan van niets naar niets
maar zijn intussen daar.
Tussen de sterren ligt een fiets
naast een natte klapsigaar.
Ik heb mijn leven op de biets
maar 't is daardoor niet minder waar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten