dinsdag 23 februari 2016

Ode aan 't geheugen.

Soms kan ik iets zijn vergeten
maar ik weet dat ik het weet.
Ik wil het weer welkom heten
want zijn heengaan doet mij leed.

Maar ik kan er nu niet bij
en het staat mij geenszins vrij
om het zo maar op te hoesten.

Evenmin is 't te verwoesten
want gedragen op de vleugen
van het levende geheugen
komt het plotseling weer op
als een bloesem uit de knop.

Dus wacht ik maar tot het geeft
wat het nog in petto heeft.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten