Hoe kan ik mijn hoop doorsnijden
en daarmee de zorg vermijden
die voortdurend aan mij knaagt
en mij dag en nacht belaagt?
Moet ik mij soms gaan kastijden,
in mij elke lust bestrijden
die steeds om attentie vraagt
nadat zij is opgedaagd?
Of moet ik die maar verduren
zonder daarbij te verzuren
of ze verder aan te sturen,
mij verpozend in hun uren?
Ik word zelf waarnaar ik vlas,
daar komt geen zakmes aan te pas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten