voor Han Meyer.
Met mijn vierenzestig jaren
kijk ik op mijn leven terug
en kan een jongetje ontwaren
met zijn handen op zijn rug.
Hij draagt een donkerblauwe broek
en is nog niet lang op bezoek
in dit leven vol gevaren
aan't begin van zoveel jaren.
Al met al is hij maar vier
en hij is nog altijd hier.
Alles wat daarna ging komen
staat hij enkel maar te dromen.
Als hij straks weer wakker wordt
valt mijn loopbaan van het bord.
*): Uitspraak van Bruno Schulz.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten