Op mijn tafel staat een blik
met daarop een tekening.
Die brengt steeds een lichte schrik
en tart elke berekening.
Hij stelt een verpleegster voor,
een dienblad in haar handen
met het blik. Dit gaat maar door
in dieptes zonder randen.
Wanneer ik dit blik zie
word ik meegezogen
door zijn juiste dictie.
Die is ongelogen
en verwijdert frictie.
Stilletjes en onbewogen
onthult het alle fictie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten