Ik heb een vijand, onverzoenlijk.
Hem kalmeren is ondoenlijk.
Ik ga met al zijn wensen mee
maar hij is nog niet tevreê.
Hij lijkt hierin op Piggelmee
die zich wil laven aan de zee.
Zonder ooit zijn dorst te lessen
slijpt hij aan zijn messen.
Hij valt mij keer op keer weer aan,
heeft het gemunt op mijn bestaan.
Pas wanneer ik ben vergaan
zal hij mij niet langer slaan.
Langzaamaan ga ik begrijpen:
ik dans naar mijn eigen pijpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten