Laatst stond ik in de kamer
met in mijn hand een hamer.
Vroeger was dat met een pan
en ieder die maar binnenkwam
kreeg daar uit te eten
maar dat is nu vergeten.
Gebruiken zijn versleten,
niemand zal het ooit nog weten.
Wat ben ik toch een dwaas
dat ik nog voortleef in een waas
waarin ik denk dat alles blijft -
dat maakt mij vadsig en verwijfd.
Terwijl ik door mijn dromen raas
breek ik in stukken als een vaas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten