Eens, op een nacht,
zat ik gevangen in een schacht:
ik was omhoog gestoven
maar kon niet door naar boven
en toen ik naar beneden keek
werd ik misselijk en bleek
want ik zag een diepe oven,
ook al kon ik het niet geloven.
Hoe kon ik een uitweg vinden?
Al mijn gidsen waren blinden.
Ik was omsingeld en verloren
en goede raad liet zich niet horen.
Ik was doordesemd door de angst,
die duurt in zo'n geval het langst.
Zo had ik toch nog iets gevonden
waarin ik mij kon gronden
en toen ik dat wat langer deed
was daar een vergeten leed
dat zelf van geen zorgen weet
maar enkel maar kan bloeden
uit onvermoede vloeden
en voor val behoeden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten