Dikwijls ben ik op iets uit,
soms een blik slechts, of 't geluid
van een vogeltje dat fluit
of de armoede als bruid.
Dit wordt al te vaak doorkruist
door mijn grijpen, onbesuisd,
en dan knakt het in mijn vuist.
Weer werd ik er ingeluisd
door een onverhoeds begeren
dat te snel komt om te weren.
Toch begin ik wel te leren
om het tij op tijd te keren.
Het speelt nog op, zo nu en dan,
maar ik neem er afstand van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten